Verhalen van collectanten

“De meeste mensen aan de deur zijn erg dankbaar dat ik collecteer voor Alzheimer Nederland. ‘Daar wil ik wel voor geven’, is een reactie die ik vaak hoor. Dat geeft veel voldoening. Ook geven mensen best wel hoge bedragen. Dat zorgt voor een extra boost, omdat ik fanatiek ben en zoveel mogelijk geld wil ophalen. Daarom collecteer ik ook in Breukelen, waar ik veel meer mensen ken dan in mijn woonplaats Utrecht. 

We moeten blijven investeren in onderzoek naar dementie omdat we aan de vooravond staan van een aantal baanbrekende ontwikkelingen. Dus als je nu bijdraagt aan de collecte kan je écht een verschil maken. Misschien kunnen we de ziekte niet genezen, maar vroeg herkennen en uitstellen is zeker mogelijk. 

Collecteren kost weinig tijd. Je bepaalt zelf of je een paar uurtjes of een hele week langs de deuren gaat. Zeker in deze tijd is het juist goed om een paar uurtjes buiten te wandelen. En als je het samen doet is het ook nog eens gezellig. Als je écht geen tijd hebt om te collecteren, dan is de online collectebus een goed alternatief. Bij mij zat er in no time 500 euro in omdat mijn vader zijn complete contactenlijst een appje had gestuurd.

Ik vind dat we iets meer aan een ander moeten denken en iets minder aan onszelf. Vanuit mijn geloof is het belangrijk om altijd het goede te doen en andere mensen te helpen. Dat is voor mij de motivatie om het beste te doen voor de mensen om me heen en me altijd voor de volle 100% in te zetten.”

“Mijn vader was halverwege de zestig en net met pensioen toen hij vasculaire dementie kreeg. Hij overleed vier jaar geleden. Het was afschuwelijk om zo’n grote en sterke man in korte tijd zo enorm achteruit te zien gaan. In het laatste jaar van zijn leven werd ik gebeld door Alzheimer Nederland omdat ze op zoek waren naar collectanten. ‘Dat moet ik doen’, dacht ik meteen. Inmiddels coördineer ik de collecte in Reeuwijk en loop ik zelf ook mee. Aan de deur merk ik dat er steeds meer bewustwording is over de impact van dementie. En dat de collectebus gaandeweg steeds zwaarder wordt geeft me natuurlijk extra motivatie om door te gaan. 

Hoewel het contactloos betalen via de QR-code op de collectebus in opkomst is, hebben veel mensen toch nog een potje contant geld bij de deur staan. Het meest bijzondere dat ik vorig jaar meemaakte was dat iemand een briefje van vijftig in de collectebus deed. Zijn vader had dementie en was in diezelfde week opgenomen in het verpleeghuis. Hij was blij om op deze manier iets te kunnen bijdragen. Omdat ik dat traject zelf ook heb meegemaakt sta je dan wat langer aan de deur om het verhaal te horen.

1 op de 3 vrouwen krijgt dementie. Ik vind het een akelig vooruitzicht dat een aantal van mijn vriendinnen of ikzelf misschien wel aan de beurt zijn straks. Ik hoop dat er in ieder geval voor de generatie na ons een medicijn wordt gevonden om de ziekte te remmen of te stoppen. Daar is veel meer onderzoek voor nodig. Tegen mensen die twijfelen om collectevrijwilliger te worden zou ik willen zeggen: doe het gewoon. Het is hard nodig en geeft veel voldoening. Bovendien bepaal je zelf hoeveel tijd je eraan besteedt – een uurtje of een hele week, alleen je eigen straat of de hele wijk. Alle beetjes helpen, dus meld je aan en ga ervoor!” 

“Ik liep al langer rond met het idee om me in te zetten voor het goede doel, maar wilde liever niet iets structureels doen. Als collectevrijwilliger ben ik elk jaar een korte periode intensief bezig, dus dat is ideaal. Ik coördineer de collecte in Nijmegen-West en loop tijdens de collecteweek twee of drie avonden mee. 
Dankzij de collecte ontmoet ik mensen in mijn eigen buurt die ik normaal nooit zou hebben ontmoet. Dat levert mooie en waardevolle gesprekken op, dus ik vind het altijd jammer als de collecteweek weer voorbij is! Ik zie de online mogelijkheden als een mooie aanvulling op de traditionele manier van collecteren. Je spreekt er mensen mee aan bij wie bijvoorbeeld niet wordt aangebeld.

Ik hoop dat er ooit een medicijn wordt gevonden om dementie te remmen of uit te stellen. Dementie is een ontzettend schrijnende ziekte, omdat iemand zichzelf volledig verliest. Mijn oma had de ziekte van Alzheimer. Als ik bij haar op bezoek ging zag ik af en toe een glimp van de vrouw die ze ooit was. De keuze om vrijwilliger te worden voor Alzheimer Nederland was dan ook niet meer dan logisch. Ik vind het heel normaal om iets goeds te doen voor anderen. Ik zou willen dat iedereen dat deed, want samen kunnen we nog veel meer bereiken.

Ik heb met mezelf afgesproken dat de laatste deur waar ik aanbel altijd positief moet eindigen. Vorig jaar duurde dat even, tot een vrouw van een jaar of 35 de deur opendeed. ‘Ik vind het zó leuk dat je langskomt!’, riep ze uit. Ze vertelde dat ze met mensen met dementie werkt. Ik heb een half uur bij haar aan de deur gestaan om naar haar bijzondere verhalen te luisteren. Vervolgens schraapte ze al het kleingeld in huis bij elkaar voor de collecte.”