Het verhaal van Marieke

‘Toen mijn vader dementie kreeg, verhuisde hij naar een verzorgingstehuis. Daar heeft hij 9 jaar gewoond. Bij zijn vorm van dementie was niet vergeetachtigheid het belangrijkste symptoom maar dat hij helemaal in zichzelf keerde. Vroeger zocht mijn vader mensen op. In het dorp waar we als gezin woonden had mijn vader een tankstation. Ze noemden hem gekscherend ‘de oliesjeik’. Bij de eerste zonnestraal zat hij buiten van de zon te genieten. Hij maakte met elke voorbijganger een praatje, kende iedereen. Maar contact maken verdween compleet. Hij sprak nauwelijks nog, zat de hele dag in zijn stoel te staren. De man die mijn vader was, was weggegleden. Hij wist tot aan zijn overlijden nog dat ik zijn dochter was, maar daar hing geen enkele emotie aan. Alleen van een sigaar op zijn tijd genoot hij merkbaar. Dat deed zeer. En ik vond het moeilijk om aan te zien hoe hij stilzwijgend zijn dagen uitzat. Na zijn overlijden vonden mensen mij nuchter. Maar het is niet zo dat ik niet gerouwd heb om dit verlies; ik had dat alleen jaren eerder al gedaan.’

‘Toen mijn vader overleed heb ik voorgesteld om tijdens de uitvaart te vragen om donaties in plaats van bloemen, via de uitvaartbox. Mijn familie vond dit een goed idee. Al die jaren dat ik in het verzorgingstehuis kwam, zag ik hoe verschillend elk mens met dementie is. Zorgmedewerkers doen hun best, maar ik zag nog veel onwetendheid. Met onze inzameling wil ik bijdragen aan betere zorg op maat rond dementie. En aangezien ik zelf een tijd gewerkt heb bij Alzheimer Nederland, weet ik dat ze donaties efficiënt inzetten voor onderzoek en betere dementiezorg. Je donatie betekent dus echt wat.’

‘Het was heel makkelijk om een digitale uitvaartbox te maken. En gasten op de uitvaart van mijn vader reageerden heel positief over de inzameling voor Alzheimer Nederland. Ze hadden natuurlijk gezien wat dementie met hem had gedaan. Samen kunnen we andere mensen misschien het leed besparen dat mijn vader en mijn familie hebben meegemaakt. Dat er wat minder bloemen waren, namen we graag voor lief.’