'Ik wil blijven ondernemen. Maar ik loop een gelopen race.'

Corry van Vliet (59) is al dertig jaar ondernemer. Ze heeft een eigen kledingzaak in Amsterdam en een grote groep vaste klanten. Tot 2021 reisde ze, samen met haar man, een paar keer per jaar naar Italië. Ze houdt intens van haar zaak, de klanten en de trouwe leveranciers. Maar hoelang ze kan blijven ondernemen is onzeker. Corry heeft namelijk dementie.

 

Op een zeker moment begon het steeds meer mensen op te vallen dat Corry dingen vergat. Ze merkte het zelf ook. "Ging ik naar de supermarkt en kocht ik aardbeien, terwijl er thuis nog stonden. En niet een keer, maar drie dagen achter elkaar. En in de winkel moest ik soms langer nadenken over wie een klant was, ook als ik die al jaren kende." Corry ging naar de huisarts, die een eenvoudige test deed. Daaruit bleek meteen: er is iets niet goed. Haar arts dacht aan overspannenheid, maar verwees Corry voor de zekerheid door. In het VUmc volgden uitgebreide onderzoeken. Samen met haar gezin hoorde Corry de uitslag aan van de neuroloog. Dementie door de ziekte van Alzheimer. Corry: "Dat kwam als een donderslag bij heldere hemel. En ik dacht: hoe kan dat? Ik ben helemaal niet oud."

Vanwege haar jonge leeftijd mocht Corry een speciale hersenscan ondergaan. Die brengt in beeld waar de Alzheimer precies zit in de hersenen en hoe ver de ziekte is gevorderd. Corry: "Mijn hoofd zat vol, zagen we. De prognose is zes tot acht jaar. Die tijd is heel onzeker, want ik weet niet hoe lang ik nog kan functioneren. Maar er is in elk geval nog tijd om alles uit mijn leven te halen wat er nog in zit." Corry's grootste angst was dat ze in een luier zou wegkwijnen in een verzorgingshuis. "Ik heb nu een euthanasieverklaring en een liefdevolle arts gevonden die me helpt als het genoeg is geweest. Dat geeft mij enorme rust."

Corry geeft niet op. Vanaf haar vijftiende was ze al regelmatig ernstig ziek. "Ik heb meermalen aan de hemelpoort gestaan, maar ik was nog niet aan de beurt. Steeds werden mijn problemen opgelost, dankzij een groot trouw medisch team van het VUmc. Zo, dachten we dan. En weer door." De ziekte van Alzheimer veranderde dat. "Er is geen oplossing. Ik loop een gelopen race."

Een coach van het Alzheimercentrum bood soelaas. Hij hielp Corry in te zien dat ze haar leven weliswaar moest aanpassen, maar dat er nog van alles kon. Actief blijven, zowel werk als in privé, is belangrijk om de hersenen te stimuleren. Corry: "Ik ken inmiddels al mijn valkuilen en pak problemen aan, met hulp." Haar man heeft de zakelijke administratie overgenomen, haar dochter maakt handig lijstjes om telefoongesprekken en bestellingen te noteren. En Corry leerde open te zijn over haar ziekte. "Het voelt als uit de kast komen, elke keer opnieuw. Mensen schrikken ook omdat ik nog zo jong ben. Dat is moeilijk, maar het moet. Ik wil niet dat klanten denken dat ik ongeïnteresseerd ben, als ik hen niet herken."

Na de schrik zijn de reacties altijd warm en behulpzaam. Vrienden en familie sturen een extra berichtje op de dag van een afspraak, klanten helpen Corry herinneren wat hun naam ook weer is. Iedereen leeft dus enorm mee. Reacties van vreemde stadgenoten zijn vaak minder mild. Bij de kassa van de supermarkt of in een tram raakt Corry snel verward. Zeker als het druk is. Dan kan ze bijvoorbeeld haar pasje niet vinden. "Een tramconducteur zat laatst te pushen dat ik op moest schieten. Toen ik zei dat ik niet sneller kon, omdat ik dementie heb, geloofde hij me gewoon niet. Dat was zo verschrikkelijk pijnlijk."

Maar het zwaarst vindt Corry het verdriet dat ze ziet bij haar man en dochter, bij familie, vrienden en trouwe klanten. "Dat mijn ziekte dat veroorzaakt, vind ik onverdraaglijk." Op sociale momenten vertelt ze soms zes keer hetzelfde. Thuis is ze soms plotseling boos. "Dat vind ik ook moeilijk. Ik kan er niks aan doen. Maar zij hebben daar niet voor gekozen. Wat de toekomst ons brengt weten we niet. Mijn man en ik hadden ons pensioen heel anders voorgesteld." Samen zetten ze, zo lang als het lukt, de zaak voort. En Corry ervaart veel zorg en liefde van familie en vrienden. "Ik voel me bevoorrecht. Maar dat lost de ziekte niet op. Het maakt ons verdrietig en vleugellam. Daar voel ik me ongelooflijk schuldig over."

Zo lang als het kan, blijft Corry ondernemen. En ze pleit ervoor dat bedrijven medewerkers met dementie die kans ook geven, desnoods met aangepast werk. Corry is nog steeds tevreden als ze een goede week draait. De zaak biedt afleiding en ze geniet enorm van contact met haar klanten. "Omgaan met dementie kost veel moeite, het is een baan op zichzelf. Maar mijn gezin, familie en vrienden, en zeker ook mijn onderneming, zijn mijn medicijn."